-
Édouard Lucas25.09.201825.09.2018Szanowni Państwo,
mam pytanie o wymowę i odmianę nazwiska francuskiego matematyka, który nazywał się Édouard Lucas. Wymawiamy [lukas] czy [luka]? Jeśli to pierwsze, odmiana jest oczywista, jeśli drugie, to odmieniamy: [lukasa], [lukasowi] itd. (jak w regule [243] WSO) czy może [luki], [luce], …?
Z wyrazami szacunku
Czytelnik -
ekspertyza
29.02.202429.02.2024Czy może być: EKSPERTYZA OCENY I WYCENY KAMIENIA SZLACHETNEGO?
Ekspertyza to chyba ocena lub wycena.
-
episkopat polski czy Polski?3.02.20103.02.2010Interesuje mnie odmiana wyrazów episkopat polski. W słowniku PWN są zapisane z użyciem małych liter. To sugerowałoby, że wyraz polski – jako przymiotnik – powinien odmieniać się tak: D. episkopatu polskiego, C. episkopatowi polskiemu itd. Nigdzie nie spotkałam się jednak z taką odmianą, jest to raczej: D. Episkopatu Polski, C. Episkopatowi Polski (tu Polski jako rzeczownik). Bardzo proszę o informację, jak należy to odmieniać, by było poprawnie.
-
Fascynujący kredens
10.12.202010.12.2020Szanowni Państwo,
proszę o etymologię i rozwój semantyczny słowa kredens.
Z poważaniem
Stratos Vasdekis
-
Fatima, Jerozolima, Jeruzalem7.07.20107.07.2010Szanowni Państwo!
Jak należy akcentować wyrazy Fatima, Jerozolima, Jeruzalem?
Z wyrazami szacunku -
Fleksja czy składnia?5.02.20195.02.2019Szanowni Państwo,
ostatnio natknęłam się w Internecie na następujące wypowiedzenie: Miejsce doprawdy niezwykłe – Muzeum Historycznym w Przasnyszu. Czy w tym równoważniku zdania mamy do czynienia z błędem składniowym? A może to błąd fleksyjny? Chodzi mi, rzecz jasna, o przydawkę historyczny w miejscowniku. Bardzo proszę o krótkie wyjaśnienie. Będę wdzięczna za odpowiedź.
Z wyrazami szacunku
Anna J.
-
Focca, do Fokki3.02.20103.02.2010Jak należy odmieniać imię Focca? Chodzi mi przede wszystkim o dopełniacz – czy cc zamieni się na kk? Może ck?
-
fochy20.05.200920.05.2009Szanowni Państwo!
Będę bardzo wdzięczna za wyjaśnienie dotyczące rzeczownika fochy. Rzecz jasna, teoretycznie występuje on tylko w liczbie mnogiej, czy jednak z formy dopełniacza („Nie rób fochów”) nie można by wyciągnąć wniosku, że jest to rzeczownik rodzaju męskiego, czyli ten foch? Bo przecież z pewnością nie ta focha?
Z góry dziękuję za odpowiedź i pozdrawiam,
Anna Matuszewska -
Forma w Polszcze
19.06.202316.06.2023Dlaczego w staropolszczyźnie mówiono „w Polszcze” (pewnie celownik też tak brzmiał?). I dlaczego skoro tak, to obecnie poprawna forma jest „w Polsce” – czy to wpływ mazurzenia?
Dziękuję za pomoc
Łukasz
-
formuły powitalne1.11.20131.11.2013Szanowni Państwo,
pozwolę sobie nie tyle na pytanie, ile na podzielenie się myślą, być może godną rozważenia (publikacji – już niekoniecznie, choć i to pozostawiam przecież Państwa uznaniu). Doświadczenie podpowiada, że dostrzeżony u siebie błąd lub językowa niezręczność, wcześniej notorycznie popełniane, zaczynają razić ze szczególną siłą, co wynika najpewniej z jednej z najwspanialszych człowieczych właściwości – wstydu. Zarazem jednak przykrości dostarcza zarówno bycie osobiście pouczanym, jak i karcenie. Stąd dobrze rozumiem, że przestali Państwo tępić zwrot Witam!, gdy otwiera mejle, mimo że czytanie go w listach na stronie Poradni skłania ku przedsiębraniu podobnych rozpoczęć. Być może jednak – oszczędnie, delikatnie i potencjalnie skutecznie – w zakładce zadaj pytanie, koniecznie przed formularzem, warto umieścić taką lub ową wiadomość, która by nieszczęsne witania zwalczała; albo – zbiór wypisków z korespondencyjnych prawideł? Niechby ktoś poczuł się urażony, niechby snobizm zarzucał – myślę, że korzyści i tak byłoby bez porównania więcej.
Kreślę się z poważaniem
— Mieszko Wandowicz
PS Tutaj przyznam, że marzy mi się, iżby w polszczyźnie, nade wszystko polszczyźnie mejlowej, zaistniała forma, może odrobinę przewrotna, rozwiązująca wszelkie powitaniowe kłopoty – obecne, gdy trudno wybrać odpowiedni zwrot grzecznościowy: „Proszę witać, Szanowni Państwo, proszę serdecznie witać!”. Nadrzędność adresata, a przeto tego, który odgrywa rolę gospodarza, zaznaczona jest wyraźnie, uprzejmość nie powinna, jak sądzę, budzić poważniejszych zastrzeżeń, pytanie zaś, jakim mianem określić odbiorcę, w dodatku ostrożnie nakłanianego do życzliwości, jeżeli nie znika, to przynajmniej się oddala. Na mejle rozpoczęte słowami Proszę witać odpisywałbym z olbrzymią przyjemnością. (Rzecz jasna w odpowiednim kontekście; szczegółowe wytyczne są zresztą do przemyślenia, swoboda zaś – póki nie w nadmiarze – językowi przecież tylko służy).